Rüyamda Sultan Mahmut’u gördüm! Öfkeliydi...
Rüya denen şey; insan istese de göremez, istemese de görür. Benimki de o kabilden bir şey oldu.
Ben de, ayaküstü, rüyamda Sultan II. Mahmut’u gördüm...
Hani rüya bu ya!
Sultan II. Mahmut çok, ama çok öfkeliydi.
“Sultanım”, dememe kalmadı…
“Çok zaman oldu. Çok özledim. N’olur Donizetti Paşa'yı dinlemek istiyorum. Torunlarım bunu benden esirgemesinler. Ben de onların dedesi değil miyim”, diye sorar gibi hayıflanarak konuştu.
Baktım, Sultan Mahmut’un hemen ayakları ucunda Sultan II. Abdülhamid vardı. Acı acı gözlerini ovalıyordu.
Gördüklerim karşısında hem şaşırdım, hem sevindim. Merak edip yanlarına biraz daha sokuldum…
Tam “Sultanım”, diyecektim ki, Sultan Abdülhamid:
“Haşarı torunlarım tramvay yoluna ışık döşetmişler… Hem de nar gibi, ateş gibi, kan gibi kıp kırmızı. Her bir tramvayın önümüzden her bir gelip geçişinde yanıp sönüyor… Aç kapa, aç kapa… Yahut gazino ışığı gibi… Yanıp yanıp sönüyor… Güya ruhaniyetime saygı duyulduğu için böyle bir icatta bulunmuşlar. Ama bu durum bana fazlasıyla ıstırap veriyor. Bu durumdan zinhar hoşnut değilim.
Dedem Mahmut’u yeniliklerde kendime örnek edindim. Hayal, hissiyat ve hamaseti değil, her daim akıl, hakikat, teknik ve teknolojiyi benimsedim.
Bu nedenledir ki saltanatım döneminde memlekete yüzlerce kilometre demiryolu döşettim. Türk tarihinde benden daha fazla demiryolu yaptıran olmadı. Ta Bağdat’a, Selanik’ten Manastır’a, Şam’dan kilometrelerce uzaklara, ıssız çöllerin ötesindeki Medine’ye kadar demiryolları hattı inşa ettirdim. En fazla ve en ziyade demiryolu yaptıran sultan nihayet ben oldum.
Evet, memleketi raylarla donattım. Ancak hakikati de hiçbir zaman göz ardı etmedim. Bilim ve teknoloji ne dediyse hep onun ışığında hareket ettim.
Medine’ye uzanan Hicaz Demiryolu rayları gerek yapılırken gerekse yapıldıktan sonraki işletmesi sırasında rayların, trenlerin daha bilmem nelerin sesinden Hazreti Peygamberin ruhaniyeti rahatsız olmasın diye güya raylara keçe döşetmişim… Aman Allah’ım! Hani, “şeyh uçmaz, mürit uçurur” derler ya. Bu bilgi de işte o kabilden bir şey.
Evladım siz tarih okumaz mısınız? Hadi tarih bilmiyorsunuz diyelim, sorup öğrenmesini de mi akıl edemiyorsunuz…
Eee... Yalan tarih okur, yalan diziler izlerseniz… Netice bellidir. İşte böyle olur… Ben o filmlerden, dizilerden ve orada bana izafeten söylenenlerden berîyim.
Dede-torun burada güller içinde gül gibiyiz. Torunlarımız aramıza girip de fitne çıkarmasınlar. Ayrıca malum, toprağa hapsedilen sadece ve sadece ruhsuz cesetlerimiz ve bedenlerimizdir. Onlar da toprak oldu ve olur nihayeti itibariyle. Ruhumuz ise göklerde, cennette ve her yerde. Hem özgür, hem de hür.
Kabirler esasen sizlere ölümü hatırlatsın diyedir. Türbelerimiz ise bizden size kalan birer sembolik hatıra.
Bırakın bu medeniyet unsuru gemileri, tramvayları, metroyu ve metrobüsleri keyfince koşuşturup dolaşsınlar insanlar sırtlarında… Gelip gitsinler… Düdüklerini, havalı kornalarını, sirenlerini üfleyip öttürsünler en had safhada… Gemiler denizlerde, tramvay ve metrolar kendi raylarında, ağlarında…
Ben trenden, tramvaydan, bu medeniyet unsurlarından hiçbir zaman rahatsız olmadım ki… Yıldız’daki sarayımın bahçesine dahi raylar döşetmiştim. Trencikler dolaşırdı bahçesinde… Elektrikli botlar vardı göletlerinde… Biner tenezzüh ederdik bazen dar bazen keyifli zamanlarda…
Selam söyle torunlarıma. Vakitlerini, nakitlerini ve gayretlerini israf etmesinler böyle aslı faslı olmayan türden şeylere. Benim ruhumu şad etmek istiyorlarsa adıma üniversite kurup aydın nesiller yetiştirsinler istikbaldeki güzel günlere. Araştırma merkezleri açıp idaremi ve siyasetimi yetkin zihinlerin araştırmalarına emanet etsinler. Müzeler tesis edip dönemim ve sanatını sergilesinler taze beyinlere ve geleceğin nesillerine. Güzel şeyler ve faydalı işler yapsınlar. Beni günlük ve gündelik işleri ve siyasetlerine lütfen ama lütfen alet etmesinler.
Dedemi de kırmasınalar, buluştursunlar kendisini Donizetti Paşa'yla. Operayı, musikiyi, piyanoyu, tiyatroyu ben de severim. Ben de dinlemek isterim Donizetti Paşa'yı imkân elverirse. Keşke mümkün olsa da Mahmudiye, Aziziye, Hamidiye Marşlarını yahut benim derlediğim bestelerden, dinlediğim musiki eserlerinden operadan, operetten bir hava çalınsa. Hep birlikte bir yerlerde biraz dinlesek, dinlensek ve biraz da nefeslensek.” dedi.
Sultan Abdülhamid sözünü tam bitirmişti ki birden Sultan Abdülaziz’i fark ettim az biraz ötede.
Daha kendimi toparlayıp ağzımı açamadan:
“Daha evvelce de söylemiştim, tekraren bir kez daha söylüyorum:
"Memleketime demiryolu yapılsın da, isterse sırtımdan geçsin, razıyım." dedi ve konuşmaları nihayete erdirdi.
Ben de uyandım âlem-i hayalden hepsine selam verdim, ayrıldım huzurlarından.